Landsmannschaft der Banater Schwaben e.V.

Weu (Wein) vum Wohnblock

Weinlese in Lovrin (1942) Einsender: Irene Braun

Te Kare un seu (sein) Weib, d’Wawe, senn erscht e paar Jahr noch de Wende aus Rumänien uf Deitschland kumme. Erscht henn se jo gar net gwellt, awer wie sie gsehe henn, dass sie bal die Litschte senn, henn sie sich doch entschlosse fer rauskumme. Sie senn aa nemme die Jingschte gwest un schun alle zwaa in Rente, un ehne Soh mit de Sinere un Enkelkinder senn schun seit e paar Jahr rauskumme gwest. Die Alde senn mit schwerem Herze fart, awer noh hat's ehne doch besser gfalle in ehnere „Neie Heimat“ wie derhaam, wann se aa im Wohnblock em dritte Stock gwohnt henn.

D'Wawe hat sich em meischte uf ihre scheene un moderne Kuchl gfreit, weil se doch so gern koche un backe tut. Des Esse hat allne Leit gschmeckt, un die Silke, ihre Enkelin, hat ihre Esse em meischte globt. „So ein gutes Gulasch, des bei der Omi Paprikasch heißt, ist einmalig. Und das Faschierte, Omis Frikadellen, sind nicht zu übertreffen“. Ehre Wohnung hat d’Wawe blitzsauwer ghalde. De Kare hat sich die Zeit vetriewe mit Eu(n)kaafe, Spazieregehe un Zeidunglese. Er hat sich aa gfreit, weil er sich jetz in seune alde Jahre um nicks meh kimmere hat misse. Alles is do gwest, e warme un sauwere Wohnung, un seu klaane Rente het ehne aa glangt, weil se stark sparsam ware.

Zum Eukaafe is de Kare allrit in des große Einkaufszentrum gange, wu net weit weg vun ehnere Wohnung gwest war. Do kriegt me alles, hat er sich gedenkt, un noch em Eukaafe hat sich de Kare oft vor em Ausgang uf e Bank gsetzt zum Ausruhe. Do hat er aa schun andere Rentner kenneglernt, un sogar soliche, wu aae vum Banat kumme senn. amol, em Samstag nochmittag seht er vun seunere Bank, wie do uf em Parkplatz aane mit seum Laschtauto steht un Trauwe vekaaft. Dem seu Gschäft is net schlecht gange, weil noch karze Zeit is er seu Trauwe alle los gwest. Bloß soliche senn em noch bliewe, wu er nemme vekaafe hat kenne, wu abbeert gwest senn, ode vematscht.

Wie der Mann aafangt sich zammzupacke for weggehe, is em Kare e blitzschnelle Idee kumme: Där misst doch jetz die iwrichbliewene Trauwe sicher viel billicher gewe. Un wann me vun dene Trauwe Weu(n) mache mecht, wär där Weu sicher viel billicher un aa viel besser wie där vum Supermark. De Weuhändler staunt sich, weil de Kare seu Reschttrauwe noch will, awe fer 20 Mark hat er se ehm sogar noch haamgfahre. Wie de Kare mit de Trauwe hamkumme is, is bei te Wawe e Dunnerwetter ausbroche. Des is ‘s erschte Mol gwest, wu sie in Deitschland gstritte henn. Sie hat sich iwehaupt net varstelle kenne, wie de Kare in de Blockwohnung Weu mache will.  Där hat awer alles schun euplant ghat, un sie hat gwisst, dass sie nicks mache kann, wann er sich was in seu sture Kopf gsetzt hat. Die ganz Nacht hat er not mim klaane Paredeispassierer alle Trauwe auspresst, de Moscht in zwaa Nylonfässer gfillt, un die not in d'Badwanne gstellt. Wie er die Trewer in de Fruh in de Müll gleert hat, denkt er sich, was des noch fer en gude Schnaps gewe hätt. Freilich hat er awer net gwisst, wie un wu är en brenne soll. Die nächschte Woche senn fer die zwaa alde Leit net leicht gwest. D’Wawe hat ke Bad nehme kenne, weil d’Badwanne ganz voll mit Weu gwest is te Moscht hat awer aa-gfangt zu abarwede (gären), un so hat not 's ganze Treppehaus im Wohnblock gstunge, un die andere Inwohner henn schun beim Hausmeister klagt wege dem Gstank.

Awe not, karz vor Chrischttag, is de Weu abgarwet gwest, un de Kare hat en kenne in e richtichs Holzfässle abfille, was ehm e Landsmann vun Rumänien mitbrocht hat. Uf Chrischttag not, em heiliche Owed, is wiede d’ganz Familie zammgwest. Un wie de Kare am Tisch gsesse is, seu Leit um ehn rum, un de Tisch voll mim beschte Esse, is er mit seum Lewe ganz zufriede gwest. Awe seu ganze Stolz is desmol seu selwergmachte Weu gwest. Er schenkt e Glas eu, hebt’s geges Licht un sagt zu seune Leit: „Do schaudet här, was uns de liewe Herrgott uf Chrischttag gschenkt hat: A Pracht vun Weu, e wunnerbare Farb, un beim Tringe gspiersch en bis in d'weiß Lewer.“ Un zu seum Enkel-soh Gerherd: „Trink, meu Bu, des gibt de junge Leit Saft un Kraft!“

Awer ‘s Lewe kann aa manchsmol net so schee seu, iwerhaupt wenn’s unverhofft zu End geht. An am Mittwoch Vormittag, wie de Kare beim Eukaafe gwest is, is er umgfalle un am Härzschlag gstarwe. Den Weu hat not der Gerhard in seu Keller mitgnumme, Wie er not seu Geburtstag gfeiert hat, hann seu Kumrade vun allem Getränk am liebschte den Weu vum dem Großvatter trunge

Er hat ehne not vun seum Groß-vatter verzehlt, wie där im Krieg gwest is, nochhär in Russland verschleppt, vun de schwäre Zeide in Rumänien, un dass er zuletscht als frihriche Bauer im dritte Stock in de Blockwohnung hat wohne misse. Seu Kumrade hann des schun interessant gfunde, un de Swen, seu Arweitskulleger, hat druf gmaant: „Gerhard, dein Opa war ein richtiger Naturmensch. Und mir kommt es so vor, als wäre es ein gezähmter Löwe gewesen, bei dem sich aber manchmal doch noch der Jagdinstinkt gezeigt hat.“ Velleicht had er aa Recht ghat.