zur Druckansicht

Wart nor, wannscht du so alt bischt!

In der Mariefelder Schusterei im Jahr 1968. Foto: Ewald Schulder

Es war in die siebzicher Johre, do sinn ich mit em Motorbizikl a jede Morjet uf mein Arweitsplatz gejackert, un oweds aach mit dem selwe Motorbizikl wieder hem. Es is oft vorkumm, dass ich aach unner em Taa mit dem Vehikl ufs Feld gfahr sinn, for horche, wie die Frucht un de Kukrutz wachse tut. Dass bei uns derhem die Hottarweche net geplaschtert ware, hat doch e jeder vun uns gwisst. Uf so am Feldwech hat’s viel Staab ginn, zu viel, kann mer schun bal saan. Mer hat schun vun weitm gsiehn kenne, wann e Auto oder e Wage gfahr kumm is, weil die Staabwolke mitgfahr sinn. Der Staab is gfloo bis hoch in de Himml nuf, un drum hat mer gwisst, jetz kummt eener vun die Herre oder e Transporter, der wu die Frucht oder sunschtwas wechfiehre tut. Vun dem viel Staab, der was sich sogar ins Inwenzichi vun meim Motorbizikl ningschlich hat, is es passiert, dass noh eener Zeit etwas kaputtgang is. Bei meim Motorbizikl war es zumeischt die Kerze, was net funktioniert hann. Drum hann ich meiner Motter, die wu domols uf Temeschwar, zu ihrem Enklskind gfahr is, der wu in der Stadt gearweit hat, Geld mitgin, das sie mer e neiji Kerz for mei Motorbizikl mitbringe soll.

Noh phaar Täch, wie mei Motter aus dr Stadt kumm war, hat se mer tatsächlich e dicki Kerz mitgebrung. Dann war ich e bissl bes ginn un hann gsaat, ich hann doch ke Kerz vor anbrenne wille, ich wollt doch e Kerz for mei „Mobra“ hann. So hat die Markn vun meim Motorbizikl gheeßt. Dernoh hat se gsaat: „Wart nor, wann du mol so alt bischt wie ich, dann will ich gsiehn, ob du alles richtich machscht.“ Jetz sinn ich schun um e phaar Johr älter wie domols mei Motter war, un ich muss zuginn, dass aach bei mir manchmol die Gedanke ganz wuannerscht sinn, net dorte, wu se halt sinn misste. Am vergangene Samschtaa schickt mich mei Weib in die Altstadt for verschiedeni Sache kaafe, was mer so dorch die Wuch in dr Kuchl brauch. Unner annerem hat se mer anbefohl, dass ich finf Zitroni, drei Kopp Knofl, e Litr Essich un e Stick Butter bringe soll. Wie ich dann schun ufm Wech war, hat se mer nohgeruf, dass ich des, was sie mer zuletscht gsaat hat, unbedingt mitbringe soll. Un weil ich net weit vum Bahnhof wohne tu, treff ich zufellicherweis e Landsmann, der wu zuschaut, wie die erschti Dampflokomotiv, die was sie „Adler“ getaaft hann, vun Nirnberg bis uf Fürth un zurick fahrt (zum hunnerschte Jubiläum halt). Do ware viel Leit, was heint, noh soviel Johre, sich des Theater gere angschaut hann. Un unner deni war aach mei Landsmann un ich. Des hat Zeit gekoscht, mer is aach net fertich ginn mit schaue.

Uf eemol hann ich mich erinnert, dass ich doch inkaafe gehn muss. Ich hann mich angstrengt, so dass ich erscht e Stund noh em Mittaleite derhem war. Den Spedackl mecht ich eng gar net beschreiwe, was mei Weib ufgfihrt hat. Es war net, weil ich zu spot hemkumm sinn, es war, weil ich alles beim Inkaafe dorchenanner gebrung hann. Ich hann drei Liter Essich, e Kopp Knofl, finf Stick Butter un en Zitroni gebrung. Ich hann dann iwer mei Weib gsaat: „Net sei bes, mei Gedächtnis is halt dorchenanner.“ Dann froot sie: „Hascht du schun mol ens ghat?“ Noh sinn mir die Gedanke an mei Motter kumm, wie sie gsaat hat: „Wart nor, wann du so alt bischt wie ich!“