zur Druckansicht

E Atzlnescht

Wann de Stefan Jäger ten Hihnerhof in Nero im achtunsechziger Johr gsiehn hätt, dann hätt’r ne bstimmt gemolt. Foto: Ewald Schulder

Mer muss wisse, dass unser Wort Atzl, Hatzl un der Voglname Elster desselwi is, weil die Elster noch althochdeitsch „agazzala“ gheeßt hat, von wu jo unser Atzel herstammt. Mer denkt derbei an die „diebische Elster“, die was jo guti Aue hann muss, vor alles finne un stibitze, desweje saat mer aach: „Du hascht so guti Aue wie e Hatzl.“ Heitzutach hat der Tierschutz Vorrang vor anneri Interesse, sogar in Walddorf. Derzu hat de Hans Niedermayer folgendi Gschicht gschrieb, die mr aach in seim neije Buch „Summerwind“ nohlese kann.

De Vettr Lorenz vun Walddorf war aso e fleißiche Thuwakbauer gwen, un newer seim Thuwak hat’r noch phaar Joch Frucht, Gerscht, Kukruz un Sunneblume angebaut. Eenmol morjets hat er bemerkt, dass uf seim Maulbierebaam, der was net weit vun seim Fruchtbode gstann hat, sich e jungi Atzlfamilie inquatiert hat. Es war e Freid for deni zuschaue, wie des jungi Phaar sich in ihre Honichwuche ufgfiehrt hat. De Vettr Lorenz hat zumeischt unne gstann, die Pheif im Maul ghat un deni zugschaut, wie se vor Glick um des Nescht gfloo sinn.

Wie awer aus deni Eier, wu die Atzlmotter geleet hat, sechs jungi Atzle ihre Kepp aus dem Nescht raus-gstreckt hann, is de Vettr Lorenz doch e bissl verschrock. Er hat schun Ängschtre ghat, dass die Atzlschar jetzt an sei Frucht, die wu er ufm Bode hat, drangehe were. Weil, so hat er sich des vorgstellt, dass die weeß ich wieviel mol im Johr so jungi Atzle ausbrieje, un die Jungi des dann aach mache. Zum Schluss hat er noch e ganze Haufe Atzle im Hof, die wu sich vun seiner Frucht, de kleeni Hingle, Ente un vun Keere un Obst sattfresse mechte.

Er hat sich korz iwerleet, hat sich dernoh e Gunmmischleider gmacht un hat den Atzlvater mit dere Gummischleider totgschoss. Er hat sich gedenkt, dass jetz die Atzlmotter fortflieht un sich nimmi gsiehn losst. Awer do hat sich de Vettr Lorenz stark verrechnt. Die is wirklich fortgfloo, un noh e korzi Zeit hann die Jungi vor Hunger die Schnawle ufgriss un e große Spektakl gmacht. Net lang dernoh is die Atzlmotter mit em neie Mann angfloo kumm, un hann die Jungi weiter gfiedert. De Vettr Lorenz hat sich des phaar Täch ufmerksam angschaut un hat sich im Stille gedenkt: „Wart nor, enk brenn ich schun noch es Kraut in!“

Also hat er am nechschte Morjet nochmol die Gummischleider ghol un hat desmolrum die Atzlmotter tot gschoss. Wie de Stiefvater vun deni jungi Atzle bemerkt hat, dass ihre Motter unne uf de Erd leijt un sich nimmi rihre tut, is er fortgfloo. Es hat ziemlich lang gedauert, noh is er mit eener neiji Atzlmotter angfloo kumm, un die zwaa hann die Jungi fleißich weiter gfiedert.

Geärchert hat de Vettr Lorenz sich schun, un er hat sich e neije Plan ausstudiert. Weil awer momentan grad so viel Arweit war, hat des e phaar Täch anghal. Wie’r noh Zeit ghat hat, is er mit de Strohgawl un dere großi Laater gejer sei Maulbierebaam gang, for des Atzlnescht vernichte. Noh hat’r awer gsiehn, dass es Nescht leer is un die Atzle alli vun seim Hof fort-gfloo sinn. De Vettr Lorenz war froh, dass er des Bagasch losghat hat.

Wie awer de Winter rum war un er mit seiner Familie in selem Fruhjohr viel Arweit ufm Feld ghat hat, noh hat er gemerkt – wie er mol etwas frieher vum Hottar (Ackerfeld) hemkumm war –, dass uf seim Maulbierebaam sechs neiji Atzlneschter druf gebaut sinn. De Vettr Lorenz wollt sich des net gfalle losse, dass die ganzi Atzle um sei Grechtichkeit rumflieje un de ganze Taa rumschreie, dass mer netmol sei Mittachsruh hat. Weil awer viel Arweit in so eener Baurewertschaft is, hat’s e bissl lang gedauert, bis’r sich um des Atzlbagasch kimmre hat kenne. Er hat sich gewunnert, dass in dere korzi Zeit aus jedem Nescht schun wieder e Haufe jungi Atzle ihre Kepp rausgstreckt hann. Wie er noh Zeit ghat hat un die Neschtr vun seim Maulbierebaam runnergworf hat, ware die jungi Atzle schun wieder ausgfloo.

Es anneri Johr druf, im Fruhjohr, wie er mol etwas frieher von de Arweit hemkumm war, hat er die vieli Atzlneschter gar net zähle kenne, die wu alli uf seim Maulbierebaam ware. „Na, wart nor!“, soll’r gsaat hann, is hergang un hat den Baam im Mitte Fruhjohr ausgmacht. Die vieli Atzle sinn jo noch e längeri Zeit um den Platz rumgfloo, wu de Baam gstann hat, sinn awer dann fortgfloo un nimmehr zuruckkumm. Un so hat de Vettr Lorenz sich sei Ruh vun deni Vegl verschafft.

Ob des wohl aach bei deni gschitzti Fresch un Kefer meglich is? Des is schun mehr wie fraglich.