zur Druckansicht

Es Susi

Banater Kirchweih im Altmühltal

Des Stick vum Hans Niedermayer kann velleicht so passiert sinn, awer es heert sich doch mehr wie e erfunneni Gschicht an (sag mer hochdeitsch wie e Märchen). Un es wär gut zu wisse, vun wu die Gschicht härstammt und wie sie weiter verzehlt worre is. Weil e jedi Gschicht hat ihre eigene Weg, schun bal so, wie ihr eigenes Lewe. Sie hat meischtns e Vorlag, awer so wie sie verzehlt wärd, hat sie aach viel vun unserem Dorflewe ufgnumme.

De Wald Lois hat bei dene Finfer Jäger (Gebirgsjäger, Scharfschütze) gedient. Un dann, wie er uf Dolatz hemmkumm war, hat er sei Resi, sei alti Lieb gheirat, die vun dem Warte schon e bissl alt ginn is, awer immerhin doch noch frisch un schen war. Mit seini phaar Jocher Feld, Haus un Garte un mit dem Feld, was es Resi for Aussteier griet hat, hat de Wald Lois e guti Baurewirtschaft in unserem Dorf ghat. Er hätt ganz ruhich Richter oder sunschtwas im Dorf ginn kenne, awer er hat uf solchi Ehrepostn nicks druf ginn. Des enzichi, was ehm noh seiner Arweit Freid gmacht hat, war die Jächtlerei. Do hat er sei Doplon gholl un sei Foxi un is mit dene zwei Hund uf die Jacht gang in de Dolatzer Hottar (Dorfflur) un in Wald.

Do is er mol nohmittags spät hemmkumm vun dere Jacht un hat in seiner Jachttaschn e kleenes Zigeinermedl mitgebrung. Des hat er in em Sack gfunn, der wu an em Baam im Dolatzer Wald gelee hat. Des Kind war so sticker zwei oder drei Johr alt gewenn, es war flink un lewenzich wie e Katz, un braun wie des Sockl am Haus uf ihre Gass war es. Die Schennerei, was die Resi losgelosst hat, brauch mer jo net extra erwehne. Awer de Wald Lois war gegwehnt, Herr im Haus zu sinn, un er hat ganz ernschthaftich gsaat, dass des Medl Susi getaaft werd un mit ihrem Bu, dem Adam, mitzamm ufgezoo werd. Sei Schwiermotter un sei ganzi Freindschaft sinn em Lois beinoh uf de Kopp ghupst. Die hann gsaat, dass des gar ke richtiches Kind is, wie anneri Kinner es sinn. Un iwerhaupt hat des jo gar ke Glaawe, des is e reglrechti Heidin. „Wenn des mol groß is, die stehlt eich alles aus, die schlacht eier Hingle, hollt de Kokosch in de Sack un verschwind“. Sei Leit hann stendich was zu stalliere ghat, bis mol de Wald Lois gsaat hat: „Ruh in der Hitt, ich brauch eier Rot net, es is Zeit, dass der die Tihr vun drauß zumacht!“

Seitdem ware e Dutzend Johr vergang. De Adam, ihre Bu, hat seim Vater fleißich gholf die Garwe binne, es Viech tränke, fiedre, mit in de Acker gehn, mehe un anbaue, un war dann immer froh un stolz hemmgfahr kumm. Es Susi hat sich awer nicks aus der Arweit gemacht. Vor die Kih melke hat es sich gar ke Mih ginn un viel wenicher noch, for e gutes Esse uf de Tisch stelle un aach net for Krumbiere schele oder Erbse ufplicke. Wann die jungi Medle oweds an de Dorfbrunne kumm sinn un es Susi zufellich aach dort war, dann hann die Medle immer gsaat, es is e Negerin. Es Susi hat sich immer mit Freed im Wasserspiegl betracht. Die scheni schwarzi Hoor, die weißi Zähnt, die roti Leschpr un die scheni Krellekett (Perlenkette), des hat bei ihr mehr gezählt wie des Verzähls vun deni anneri. Un dann hat es ihne immer gsaat, dass die alli bloß neidisch sinn. Es Susi war aach mit em beschte Wille for nicks zu brauche. Anstatt de Staab in de Zimmre zu putze, hat es alle Käschte inwenzich angschaut, hat jedes Glas Ingleets angstoch un verkoscht. Do hat die Resi de ganze Taa nor zu schreie ghat: „Susi, doher!“ un „Susi, gehscht wech!“ Wu mer sie gebraucht hat, war se net zu finne, sogar de Schullehre hat gsaat, dass die Susi sich iwerhaupt ke Mih gibt for etwas zu lehre.

De Wald Lois hat sich oft genuch de Kopp verbroch um des Mädl, weil es war ihm stark ans Herz gwackst. Awer er is aach schun drufkumm, dass es ihm grad so geht wie ener Gluck, die wu Enteaier ausgebriht hat: Die kleeni Entle sinn ins Wasser, un er flatschert am Ufer rum. Alli Johre, wann de Schnitt rum war, hann de Adam un es Susi uf ihrem Stick Wies, die wu ziemlich hart am Dolatzer Wald war, die Kih un Schof ghiet. Des war die schenschti Zeit vor alli zwei. Do hat es Susi Feier gmacht un devor gsitzt un studiert. Un wann noch derbei e Schar Wildgäns gfloo kumm sinn, noh hat es Susi ihne nohgschaut un sei Gedanke sinn mitgfloo bis ins Unendlichi. Ganz traurich war es dann, un nicks uf dere Welt hätt em e Freid mache kenne. Gar oft is es dann vorkumm, dass em die Traurichkeit ins Kreische iwergang is, do dergeje hat de Adam nicks mache kenne. „Hat dich jemand verspott?“ hat de Adam gfrot, „saa, wer war es?“ – „Niemand“, hat es Susi gsaat, „ich weeß aach net, vor was ich allweil nassi Aue hann, awer ens weeß ich, ich muss fort vun do!“ – „Willscht du uf de Tschakowaer Mark gehn?“ – „Ne, Adam, des is net weit genuch.“ – „Awer wuhin willscht dann du gehn?“ „Gsiehscht dort owe die Wildgäns? Dorthin will ich, wu die hinfliehe, iwer Berch un Tal!“

De Adam hat ganz verschrock un ganz traurich mol uf die Gäns gschaut, dann ufs Susi, un hat net gwisst, was dem Mädl fehlt. Enmol, es war im August, die Hitz war so groß, die Kih un Schef hann unner de dicki Schattebem gschlof – sogar die Grille ware ruhich un hann sich ausgeruht –, do hat de Adam an seiner Peitsch rumhandiert, un dann hat er sich im Gras ausgstreckt un is ingschlof. Es Susi hat lang uf de Adam gschaut, is ufgstann un im Wald verschwunn.

Dort im Wald is es mit em junge Zigeinerbu zammkumm, der mit ener Geij unner em Arm uf Tschakowa zugang is. Der hat es Susi gfrot, vun weller Banda dass es is. Es geht se suche, es weeß net, wu se is, hat es Susi gsaat. Un ohni viel Fisimatente (Ausflüchte, Umschweife) hat es dem Bu alles verzählt, wie de Wald Lois se im Wald gfunn un aach ufgezoh hat. Der Zigeinerbu hat glacht, dass mer sei weißi Zähnt blitze gsehn hat. Er hat em Susi e Bussl ginn un em sei Sack umghong, hat es an der Hand angephakt un hat em gsaat: „Wann du willscht, bischt mei Weib. Du traascht mei Sack un ich derhall dich!“ – „Ich will“, hat es Susi gsaat ... Seit domols hat mer vum Susi nicks mehr gheert. De Adam war beinoh gstorb, wie er gsiehn hat, dass es Susi nimmi zurickkummt, awer noh phaar Johr hat er es Pardanersch Gredl gheirat, des wu aach gar schen gwenn sinn soll. Bloß de Wald Lois ellenich hat sich net dringen wille un war seit seller Zeit immer traurich gwenn.

Emol im Winter is er ufgstann un ans Fenschter gang, hat es ufgeriss un hat sich vorgstellt, wie wann er es Susi gsiehn mecht. Dann hat er sich uf e Stuhl gsitzt un arich schwer gschnauft. Do saat sei Resi: „Is was, Lois?“ – Un weil er ke Antwort ginn hat, hat sie nohgschaut un hat uf eemol gsiehn, dass de Lois tot war. Sei Herz hat des alles net mehr mitmache wille.